Η Νέα Θρησκεία

Η κοινωνία μας αποτελείται απο θεσμούς. Από πολιτικούς θεσμούς, νομικούς θεσμούς, θρησκευτικούς θεσμούς, ακόμα και θεσμούς κοινωνικών τάξεων, οικογενειακών αξιών και επαγγελματικών ειδικοτήτων.
Όπως είναι φανερό, η βαθιά επιρροή αυτών των παραδοσιακών δομών σχηματίζει την κατανόηση και αντίληψή μας.
Παρόλα αυτά, όλοι οι κοινωνικοί θεσμοί, δημιουργήθηκαν, διοικούνται και επηρρεάζονται από το νομισματικό σύστημα.
Ο καθιερωμένος νομισματικός θεσμός είναι η νέα θρησκεία, είναι απο τις αδιαμφισβήτητες μορφές πίστης που υπάρχουν.
Το πως δημιουργούνται τα χρήματα, οι πολιτικές που τα διοικούν και το πως πραγματικά επηρεάζουν την κοινωνία μας, απασχολεί ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού που προσπαθεί να καταλάβει τι γίνεται.
Σε έναν κόσμο όπου το 1% του πληθυσμού ελέγχει το 40% της περιουσίας του πλανήτη (αναφέρθηκε σε μια εκπομπή από του ¨Φακέλους" του Παπαχελά). Σε έναν πλανήτη όπου 34.000 παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα από φτώχεια και αρρώστιες και όπου το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει με λιγότερο από 2 δολλάρια την ημέρα, κάτι είναι εμφανές, κάτι δεν πάει καλά, και είτε το θέλουμε είτε όχι, η επιβίωση όλων των θεσμών και αυτονόητα και της ίδιας της κοινωνίας βασίζεται στο χρήμα...
Για τον λόγο αυτόν η κατανόηση του θεσμού της νομισματικής πολιτικής είναι απαραίτητη για να καταλάβουμε γιατί οι ζωές μας είναι έτσι.

Δυστυχώς δεν έχω οικονομικές γνώσεις και όταν προσπαθώ να διαβάσω τέτοια κείμενα με πιάνει σύγχυση και ανία. Αμέτρητες ασυνάρτητες οικονομικές εκφράσεις σε συνδυασμό με "υψηλά" μαθηματικά με αποτρέπουν να κατανοήσω πως λειτουργεί το παγκόσμιο νομισματικό σύστημα.
Όπως και να'χει το θέμα είναι:
Όταν κάτι πολύπλοκο συνδυάζεται με οικονομικά δεδομένα, δημιουργεί μια μάσκα ειδικά φτιαγμένη για να κρύψει τις παραλύουσες κοινωνικές δομές από τις οποίες υποφέρει η ανθρωπότητα.
Προσπαθώντας να καταλάβω από έναν ειδικό πως δουλεύει το οικονομικό σύστημα απευθύνθηκα σε έναν φίλο μου, οικονομολόγο με σπουδές στην Αγγλία και τη Γαλλία (δυστυχώς πέθανε πρόσφατα) και τον είχα ρωτήσει πως δημιουργείται το χρήμα. Μου είχε πει μέσες άκρες τα εξής:
"Ας πούμε ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ αποφασίζει ότι έχει ανάγκη από ρευστό, καλεί λοιπόν την Κεντρική Τράπεζα και απαιτεί π.χ. 10 δις δολλάρια. Η Κεντρική Τράπεζα απαντάει: "ΟΚ, θα αγοράσουμε 10 δις κυβερνητικών ομολόγων απο σας", οπότε η κυβέρνηση παίρνει ένα κομμάτι χαρτί και ζωγραφίζει μερικά τυπικά σχέδια τα οποία ονομάζει χρηματικά ομόλογα, στη συνέχεια θέτει μια αξία σε αυτά τα ομόλογα που να αξίζει το άθροισμα των 10 δις και τα στέλνει στην Κεντρική Τράπεζα. Ως αντάλλαγμα οι άνθρωποι της Κεντρικής Τράπεζας τυπώνουν με τη σειρά τους τραπεζογραμμάτια στα οποία επίσης έχει θεωρηθεί μια αξία 10 δις δολλαρίων.
Η Κεντρική Τράπεζα παίρνει αυτά τα τραπεζογραμμάτια και τα ανταλλάσει με τα ομόλογα. Όταν ολοκληρωθεί αυτή η συναλλαγή, η κυβέρνηση παίρνει αυτά τα 10 δις σε τραπεζογραμμάτια και τα καταθέτει σε ένα τραπεζικό λογαριασμό και από τη στιγμή της κατάθεσης αυτά τα γραμμάτια γίνονται και επίσημα λεφτά.
Αυτό το παράδειγμα που μου ανέφερε ο οικονομολόγος φίλος μου είναι γενικό, γιατί όπως μου εξήγησε, με την νέα τεχνολογία η συναλλαγή γίνεται ηλεκτρονικά, δεν χρησιμοποιείται χαρτί. Στην πραγματικότητα, μόλις το 3% του αμερικανικού νομίσματος υπάρχει στην φυσική του μορφή, το υπόλοιπο 97% υπάρχει στους υπολογιστές...
Κατά συνέπεια, τα κυβερνητικά ομόλογα είναι απο τη φύση τους χρεωστικά, και όταν η Κεντρική Τράπεζα αγοράζει αυτά τα ομόλογα με χρήματα φτιαγμένα από "αέρα", η κυβέρνηση αναγκάζεται να εγγυηθεί την αποπληρωμή των χρημάτων αυτών στην Κεντρική Τράπεζα.
Με απλά λόγια συμβαίνει αυτό το απίστευτο παράδοξο, ότι τα χρήματα δημιουργούνται λόγω χρέους. Και ποιός πρέπει να πληρώσει αυτό το χρέος; Φυσικά ο λαός με τους φόρους που του επιβάλουν.
Όταν ο κόσμος παίρνει δάνεια απο την τράπεζα στην πραγματικότητα παίρνει τα δικά του χρήματα τα οποία τα... ξαναπληρώνει στο πολλαπλάσιο (τόκοι).

Γιαυτό απο το πρωί μέχρι το βράδυ κυνηγάμε το χρήμα και ξοδεύουμε όλη την ενέργειά μας για να πληρώσουμε τα χρέη που δημιουργούμε, πολλές φορές χωρίς να είναι απαραίτητα.

Μετά από όλα αυτά που προσπάθησα να περιγράψω, μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια του Γκαίτε: "Κανένας δεν είναι τόσο δούλος, όσο εκείνος που πιστεύει ότι είναι ελεύθερος"....