Η ανάγκη μας για πίστη

Πόσο πολύ χρειάζονται οι άνθρωποι μια πίστη. Θέλουν κάτι "στέρεο" να κρατηθούν απ' αυτό. Αυτό θεωρούν ότι είναι "η δύναμή τους", εγώ θα πω: "η αδυναμία τους".
Όπου λείπει περισσότερο η θέληση εκεί είναι περισσότερο ποθητή και αναγκαία η πίστη, γιατί η θέληση είναι το συναίσθημα της διοίκησης και κατά συνέπεια το διακριτικό σημάδι της κυριαρχικής εξουσίας και της ισχύος.

Με άλλα λόγια, όσο λιγότερο ξέρει κανείς να διοικεί, τόσο περισσότερο λαχταράει κάποιον που να διοικεί, που να διοικεί αυστηρά, κάποιον Θεό, κάποιο δόγμα, κάποια κοινωνική τάξη, κάποιον βασιλιά.
Από αυτό ίσως μπορούμε να συμπεράνουμε ότι οι μεγάλες παγκόσμιες θρησκείες πιθανόν να οφείλουν την καταγωγή τους και ιδιαίτερα την αιφνίδια διάδοσή τους σε μια κατάρρευση και αρρώστια της θέλησης...
Οι θρησκείες δίδαξαν τον φανατισμό, ίσως σε καιρούς κατά τους οποίους η θέληση είχε πέσει σε νάρκη και έτσι πρόσφεραν σε αναρίθμητους ανθρώπους ένα στήριγμα, μια καινούργια δυνατότητα.
Πράγματι ο φανατισμός είναι η μόνη "δύναμη της θέλησης" την οποία μπορούν να αποκτήσουν ακόμη και οι αδύναμοι και οι ανασφαλείς, επειδή είναι ένα είδος υπνωτισμού...
Όταν ένας άνθρωπος φτάσει στη βασική πεποίθηση ότι πρέπει να διοικείται, γίνεται "πιστός".

Αντίστροφα τώρα.
Θα μπορούσαμε να φανταστούμε κάποιον με μια ελεύθερη θέληση, που το πνεύμα του θα μπορούσε να παρατήσει κάθε πίστη και κάθε επιθυμία για βεβαιότητα επειδή θα είναι εξασκημένο να κρατιέται όρθιο πάνω στα λεπτότερα σκοινιά... στις μικρότερες δυνατότητες... να χορεύει δίπλα σε αβύσσους...

Πράγματι, ένα τέτοιο πνεύμα θα ήταν το ελεύθερο πνεύμα.