Η Νέα Θρησκεία

Η κοινωνία μας αποτελείται απο θεσμούς. Από πολιτικούς θεσμούς, νομικούς θεσμούς, θρησκευτικούς θεσμούς, ακόμα και θεσμούς κοινωνικών τάξεων, οικογενειακών αξιών και επαγγελματικών ειδικοτήτων.
Όπως είναι φανερό, η βαθιά επιρροή αυτών των παραδοσιακών δομών σχηματίζει την κατανόηση και αντίληψή μας.
Παρόλα αυτά, όλοι οι κοινωνικοί θεσμοί, δημιουργήθηκαν, διοικούνται και επηρρεάζονται από το νομισματικό σύστημα.
Ο καθιερωμένος νομισματικός θεσμός είναι η νέα θρησκεία, είναι απο τις αδιαμφισβήτητες μορφές πίστης που υπάρχουν.
Το πως δημιουργούνται τα χρήματα, οι πολιτικές που τα διοικούν και το πως πραγματικά επηρεάζουν την κοινωνία μας, απασχολεί ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού που προσπαθεί να καταλάβει τι γίνεται.
Σε έναν κόσμο όπου το 1% του πληθυσμού ελέγχει το 40% της περιουσίας του πλανήτη (αναφέρθηκε σε μια εκπομπή από του ¨Φακέλους" του Παπαχελά). Σε έναν πλανήτη όπου 34.000 παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα από φτώχεια και αρρώστιες και όπου το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει με λιγότερο από 2 δολλάρια την ημέρα, κάτι είναι εμφανές, κάτι δεν πάει καλά, και είτε το θέλουμε είτε όχι, η επιβίωση όλων των θεσμών και αυτονόητα και της ίδιας της κοινωνίας βασίζεται στο χρήμα...
Για τον λόγο αυτόν η κατανόηση του θεσμού της νομισματικής πολιτικής είναι απαραίτητη για να καταλάβουμε γιατί οι ζωές μας είναι έτσι.

Δυστυχώς δεν έχω οικονομικές γνώσεις και όταν προσπαθώ να διαβάσω τέτοια κείμενα με πιάνει σύγχυση και ανία. Αμέτρητες ασυνάρτητες οικονομικές εκφράσεις σε συνδυασμό με "υψηλά" μαθηματικά με αποτρέπουν να κατανοήσω πως λειτουργεί το παγκόσμιο νομισματικό σύστημα.
Όπως και να'χει το θέμα είναι:
Όταν κάτι πολύπλοκο συνδυάζεται με οικονομικά δεδομένα, δημιουργεί μια μάσκα ειδικά φτιαγμένη για να κρύψει τις παραλύουσες κοινωνικές δομές από τις οποίες υποφέρει η ανθρωπότητα.
Προσπαθώντας να καταλάβω από έναν ειδικό πως δουλεύει το οικονομικό σύστημα απευθύνθηκα σε έναν φίλο μου, οικονομολόγο με σπουδές στην Αγγλία και τη Γαλλία (δυστυχώς πέθανε πρόσφατα) και τον είχα ρωτήσει πως δημιουργείται το χρήμα. Μου είχε πει μέσες άκρες τα εξής:
"Ας πούμε ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ αποφασίζει ότι έχει ανάγκη από ρευστό, καλεί λοιπόν την Κεντρική Τράπεζα και απαιτεί π.χ. 10 δις δολλάρια. Η Κεντρική Τράπεζα απαντάει: "ΟΚ, θα αγοράσουμε 10 δις κυβερνητικών ομολόγων απο σας", οπότε η κυβέρνηση παίρνει ένα κομμάτι χαρτί και ζωγραφίζει μερικά τυπικά σχέδια τα οποία ονομάζει χρηματικά ομόλογα, στη συνέχεια θέτει μια αξία σε αυτά τα ομόλογα που να αξίζει το άθροισμα των 10 δις και τα στέλνει στην Κεντρική Τράπεζα. Ως αντάλλαγμα οι άνθρωποι της Κεντρικής Τράπεζας τυπώνουν με τη σειρά τους τραπεζογραμμάτια στα οποία επίσης έχει θεωρηθεί μια αξία 10 δις δολλαρίων.
Η Κεντρική Τράπεζα παίρνει αυτά τα τραπεζογραμμάτια και τα ανταλλάσει με τα ομόλογα. Όταν ολοκληρωθεί αυτή η συναλλαγή, η κυβέρνηση παίρνει αυτά τα 10 δις σε τραπεζογραμμάτια και τα καταθέτει σε ένα τραπεζικό λογαριασμό και από τη στιγμή της κατάθεσης αυτά τα γραμμάτια γίνονται και επίσημα λεφτά.
Αυτό το παράδειγμα που μου ανέφερε ο οικονομολόγος φίλος μου είναι γενικό, γιατί όπως μου εξήγησε, με την νέα τεχνολογία η συναλλαγή γίνεται ηλεκτρονικά, δεν χρησιμοποιείται χαρτί. Στην πραγματικότητα, μόλις το 3% του αμερικανικού νομίσματος υπάρχει στην φυσική του μορφή, το υπόλοιπο 97% υπάρχει στους υπολογιστές...
Κατά συνέπεια, τα κυβερνητικά ομόλογα είναι απο τη φύση τους χρεωστικά, και όταν η Κεντρική Τράπεζα αγοράζει αυτά τα ομόλογα με χρήματα φτιαγμένα από "αέρα", η κυβέρνηση αναγκάζεται να εγγυηθεί την αποπληρωμή των χρημάτων αυτών στην Κεντρική Τράπεζα.
Με απλά λόγια συμβαίνει αυτό το απίστευτο παράδοξο, ότι τα χρήματα δημιουργούνται λόγω χρέους. Και ποιός πρέπει να πληρώσει αυτό το χρέος; Φυσικά ο λαός με τους φόρους που του επιβάλουν.
Όταν ο κόσμος παίρνει δάνεια απο την τράπεζα στην πραγματικότητα παίρνει τα δικά του χρήματα τα οποία τα... ξαναπληρώνει στο πολλαπλάσιο (τόκοι).

Γιαυτό απο το πρωί μέχρι το βράδυ κυνηγάμε το χρήμα και ξοδεύουμε όλη την ενέργειά μας για να πληρώσουμε τα χρέη που δημιουργούμε, πολλές φορές χωρίς να είναι απαραίτητα.

Μετά από όλα αυτά που προσπάθησα να περιγράψω, μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια του Γκαίτε: "Κανένας δεν είναι τόσο δούλος, όσο εκείνος που πιστεύει ότι είναι ελεύθερος"....

Η ανάγκη μας για πίστη

Πόσο πολύ χρειάζονται οι άνθρωποι μια πίστη. Θέλουν κάτι "στέρεο" να κρατηθούν απ' αυτό. Αυτό θεωρούν ότι είναι "η δύναμή τους", εγώ θα πω: "η αδυναμία τους".
Όπου λείπει περισσότερο η θέληση εκεί είναι περισσότερο ποθητή και αναγκαία η πίστη, γιατί η θέληση είναι το συναίσθημα της διοίκησης και κατά συνέπεια το διακριτικό σημάδι της κυριαρχικής εξουσίας και της ισχύος.

Με άλλα λόγια, όσο λιγότερο ξέρει κανείς να διοικεί, τόσο περισσότερο λαχταράει κάποιον που να διοικεί, που να διοικεί αυστηρά, κάποιον Θεό, κάποιο δόγμα, κάποια κοινωνική τάξη, κάποιον βασιλιά.
Από αυτό ίσως μπορούμε να συμπεράνουμε ότι οι μεγάλες παγκόσμιες θρησκείες πιθανόν να οφείλουν την καταγωγή τους και ιδιαίτερα την αιφνίδια διάδοσή τους σε μια κατάρρευση και αρρώστια της θέλησης...
Οι θρησκείες δίδαξαν τον φανατισμό, ίσως σε καιρούς κατά τους οποίους η θέληση είχε πέσει σε νάρκη και έτσι πρόσφεραν σε αναρίθμητους ανθρώπους ένα στήριγμα, μια καινούργια δυνατότητα.
Πράγματι ο φανατισμός είναι η μόνη "δύναμη της θέλησης" την οποία μπορούν να αποκτήσουν ακόμη και οι αδύναμοι και οι ανασφαλείς, επειδή είναι ένα είδος υπνωτισμού...
Όταν ένας άνθρωπος φτάσει στη βασική πεποίθηση ότι πρέπει να διοικείται, γίνεται "πιστός".

Αντίστροφα τώρα.
Θα μπορούσαμε να φανταστούμε κάποιον με μια ελεύθερη θέληση, που το πνεύμα του θα μπορούσε να παρατήσει κάθε πίστη και κάθε επιθυμία για βεβαιότητα επειδή θα είναι εξασκημένο να κρατιέται όρθιο πάνω στα λεπτότερα σκοινιά... στις μικρότερες δυνατότητες... να χορεύει δίπλα σε αβύσσους...

Πράγματι, ένα τέτοιο πνεύμα θα ήταν το ελεύθερο πνεύμα.

Σκέψεις για κάποιον.... Θεό

"Ο ίδιος ο Θεός δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τους συνετούς ανθρώπους" είχε πει ο Λούθηρος και με το δίκιο του.
Δεν είπε όμως το εξής: "Ο Θεός μπορεί να υπάρξει ακόμη λιγότερο χωρίς τους ανόητους ανθρώπους".

Απ' όσο μπορώ να γνωρίζω η έννοια της αμαρτίας δεν υπήρχε στον αρχαίο κόσμο. Οι Έλληνες είχαν δημιουργήσει τους Θεούς τους - εκτός από την δύναμή τους, και με πολλά πάθη. Ήταν πιο φυσικοί και πιο πραγματικοί από τον Θεό των Ιουδαίων. Οι Θεοί των Ελλήνων είχαν σχέση με την φύση.

Οι Έλληνες έστρεψαν την ιδεαλιστική τους τάση προς τα πάθη και τα αγάπησαν, τα εξύψωσαν και τα θεοποίησαν. Προφανώς το πάθος, τους έκανε να νιώθουν όχι μόνο πιο ευτυχισμένοι αλλά και πιο καθαροί και πιο θεϊκοί....

Οι Έλληνες έκαναν ανακαλύψεις σε όλους τους τομείς, οι Εβραίοι έκαναν.... αποκαλύψεις.

Οι Εβραίοι δημιούργησαν έναν Θεό που έπρεπε να επιβληθεί με τον φόβο.

Αν ο Θεός των Εβραίων ήθελε να γίνει αντικείμενο αγάπης θα έπρεπε πρώτα να παραιτηθεί από το να κρίνει και από το να απονέμει... δικαιοσύνη. Ενας δικαστής, ακόμα και μεγαλόψυχος δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο αγάπης....

Γιατί πως γίνεται ενας Θεός που αγαπάει τους ανθρώπους - με τον όρο να τον πιστεύουν - να ρίχνει τρομερές ματιές και απειλές σε όποιον δεν πιστεύει σε αυτή την αγάπη;

Μια αγάπη κλεισμένη μέσα σε όρους συμβολαίου...
Μια αγάπη που δεν κατάφερε να ξεπεράσει ούτε το αίσθημα της τιμής, ούτε το αίσθημα της δίψας για εκδίκηση....

"Και τι σε νοιάζει εσένα αν εγώ σ' αγαπώ;"
Αυτό είναι μια επαρκής κριτική για όλο τον χριστιανισμό.

Τελικά μήπως ο άνθρωπος απογυμνώνει τον εαυτό του από κάθε αρετή για να την δώσει στον Θεό;

Πως γίνεται ο Θεός να έχει λιγότερη αξιοπρέπεια από το δημιούργημά του;

Μήπως αυτοί που πιστεύουν σε έναν τέτοιο Θεό έχουν μέσα τους "έναν νεκρό Θεό;"

Από την άλλη - για να κάνω και τον συνήγορο του διαβόλου - μήπως και αυτοί που δεν πιστεύουν στον Θεό έχουν μέσα τους "έναν νεκρό άνθρωπο;"

Μάλλον η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Και στη μέση αυτών των δύο βρίσκεται η αναζήτηση.
Αυτή η τάση της ψυχής που βρίσκεται μόνο στο ανθρώπινο είδος και που χάρη σε αυτήν μπόρεσε ο άνθρωπος να ξεφύγει από την ζωϊκή κατάσταση και να εξυψώσει το πνεύμα του.

Εγώ αν ήμουν Θεός θα αγαπούσα τον άνθρωπο μόνο γι αυτόν τον λόγο. Για την αναζήτησή του να με ψάχνει....
Δεν θα απαιτούσα να με προσκυνήσει....
Δεν θα απαιτούσα να με αποδεχθεί από φόβο...

Και φυσικά δεν θα του αποκαλυπτόμουνα....